جایگاه سوخت ساحلی به عنوان یکی از مهمترین زیر ساخت های لازم برای راه انداختن زنجیره ارزش صیادی در کشور محسوب میشود.
در حال حاضر اما «مشکل اصلی این قشر مظلوم ماهیگیر تهیه سوخت برای رفتن به دریا شده و متاسفانه مسئولان امر بدون تحقیق و کارشناسی کارت‌های سوخت صیادان شناور را محدود کرده‌اند به‌طوری که یک صیاد برای تهیه یک یا دو چلیک ۷۰لیتری هربار به سختی و به‌صورت هر نوبت ۲۰ لیتر باید سوخت خود را تهیه کند.دلیل این امر عدم وجود جایگاه های سوخت ساحلی به تناسب نیاز در نوار ساحلی کشور است .در نظر بگیرید در سراسر نوار ساحلی کشور که مردم زیادی به کار صیادی در دریا مشغول هستند چطور باید این سختی را تحمل کنند چه بسا بسیاری از صیادان به دلیل عدم تامین سوخت از رفتن به دریا محروم می‌شوند و این یعنی خانواده‌ای را از معاش ساقط کردن!
سهمیه بندی نامناسب و عدم وجود سیستم سوخترسانی متناسب با نیاز در سواحل
با وجود اینکه موضوع سهمیه بندی سوخت برای مصارف دریانوردی و صیادی مشکل مهمی است اما عدم توجه به تامین سوخت سهمیه بندی به میزان مورد نیاز و بر اساس اصول مدیریت زنجیره تامین هم مشکل سهمیه بندی را پیچیده تر میکند.
با سهمیه بندی بنزین و عدم توجه به نوع نیاز و مصرف قایق های صیادی این قشر با مشکلات متعددی در تامین سوخت مورد نیاز خود برای دریانوردی مواجه شدند و اعتراضات گسترده ای در کشور شکل گرفت که در مواردی با پیگیری قوه قضاییه این موضوع حل شد . (اینجا را بخوانید)
سهمیه‌بندی بنزین یارانه‌ای قایق‌های صیادی بر اساس فرمول جهانی فائو انجام میشود؛ در این فرمول مصرف بنزین براساس میزان دریاروی که حداکثر ۲۱ روز در ماه است و قدرت موتور قایق تعیین میشود.سقف سهمیه بنزین یک‌هزار و ۵۰۰ تومانی قایق‌های صیادی یک‌هزار و ۲۰۰ لیتر در ماه تعیین شده که بر این اساس قایق‌های صیادی برای دریافت سهمیه بنزین خود باید در سامانه تجارت آسان ثبت‌نام کرده باشند.به دلیل اینکه ذخائر در ساحل وجود ندارد صیادان مجبور هستند به اعماق دریا سفر کنند و برای امرار و معاش فاصله ای حدود ۶۰ الی ۷۰ مایل طی کنند که برای هر رفت و آمد حدود ۴۰۰ لیتر بنزین نیاز است که دولت ماهانه ۱۲۰۰ لیتر بنزین بیشتر مدنظر قرار نداده است.
با توجه به اینکه در هر بندر یا موج شکن ساحلی بین 250 تا 1500 شناور صیادی وجود دارد به طور متوسط در هر شبانه روز نزدیک به 500 هزار لیتر بنزین و نفت و گاز برای هر منطقه نیاز است که با توجه به عدم برنامه ریزی درست توزیع در این مناطق و پراکندگی جغرافیایی نامناسب فروشندگی های سوخت در ساحل عملا یا تامین سوخت مقدور نیست و یا اینکه سوخت مورد نیاز با طی مسافت و افزایش خطرات ایمنی و انحراف فراورده از مسیر قانونی از جایگاههای بین شهری و شهری تامین و توسط روش های نا ایمن به اسکله ها و موج شکن ها حمل میشود.
راهکار جایگاههای سوخت ساحلی یکی از روش هایی است که در دنیا به صورت اصولی و جدی پیگیری شده است و به عنوان مثال در کشور ترکیه نزدیک به 200 جایگاه سوخت در طول 1600 کیلومتر نوار ساحلی وجود دارد و با این روش بهترین زنجیره توزیع و تامین سوخت دریایی در منطقه برای رونق صیادی شکل گرفته است .(منبع)
یونش با عقد قرارداد توسعه 92 جایگاه سوخترسانی دریایی در طول ساحل کشور به دنبال توسعه و بهبود شبکه تامین سوخت دریایی در ایران و رونق خدمات دریایی در سواحل کشور است .